tactactac

dan as sete. antes que o sol, un paporrubio. a súa voz modula sendeiros cara ao corazón. fumegan con mar de fondo tamén os nogais. tras o bocexo, hórreo de luz. café. un vello reza a un Cristo de man ausente. as nosas xemas tampouco se tocan se rifamos. se rifamos, as gatas agóchanse. e ao mediodía <<este arroz non me sabe. tes o viravento da túa avoa. un xeito ruín de afondar. coma o timbre desa muller que da o tempo, non te entendo cando berras>>. a filla non responde. pensa nun trevo que se prega ao solpor. na cadea de amuletos. e nas veces que limpou o mexo nunha casa de homes. agora unha azulenta marca a estación. o orballo descobre tecedoras. baixa a tele (sempre acendida na cociña do pai). cre na crueza de certas acústicas. no son das pantuflas coma a marea. e nun pranto de fadas envelenadas. talvez a súa irmá. en morrer arrolada polas aves todas. despois da loita. de ser a medusa que cisca lóstregos polo ceo.