Cando
en que intre
fomos esfolados e perdemos a pel
a posibilidade de permanecer inmóbiles
como os cabalos
soportando a galerna día tras día?

coa equipaxe ao lombo
medimos a distancia entre o promontorio e o océano
agardamos un tren,
lembrarasme acaroada na ventá
“trato de comprender …”

doe o cuarzo
xean as maos que o trasladan
e o limpan con auga de chuvia

a mente idéntica ás fragas
da cor do bronce
aos carballos

a pel, as eguas, a equipaxe, o cuarzo
a cor verde, translúcida, das augas
como os liques

somos contemporáneas