Examen de ingreso en la academia platónica Aspirante: María Xesús Pato Díaz Calificación: no apta CHUS PATO Traducción: GONZALO HERMO Todo ángulo es la
intersección de dos líneas de sentido
esta convergencia atrapa/zurce la expansión infinita del sentido M. sostiene que L. afirma:
Le
sens indique la direction vers laquelle puede ser objeto de captura
todo ángulo es una detención/zurcido de sentido la promesa de sentido es su propio rumbo
x (el sentido) no es una metáfora no significa no es el significado x (el sentido) no es una metonimia no es un referente x (el sentido) es la intersección entre (S) e (I) todo ángulo es la intersección entre el orden simbólico y el orden imaginario todo ángulo es la intersección entre la metáfora y la metonimia como función que aplicada a ambos
conjuntos, (S) y (I),
da como valor x, solo si x no pertenece ni al significado ni al referente un ángulo es un concepto espacial ***** Cuando miras el reloj lo que ves es una sucesión finita de ángulos que puede repetirse siempre que el reloj tenga cuerda, pila o batería una sucesión finita de ángulos produce una esfera, esa que miras con nerviosismo creciente porque temes no llegar con tiempo al mostrador de facturación a muchas niñas de mi generación nos regalaban relojes el día de la primera comunión, sabíamos entonces que podíamos ser puntuales o no
que el buen funcionamiento de las horas dependía de los rubíes los rubíes son piedras preciosas que se asocian con el corazón del tiempo la intersección de dos líneas de sentido que son un ángulo constituye un concepto espacial esta medición espacial transportable determina el paso de las horas; que puedas subir al tren y ver desde el viaducto tu ciudad natal o quedarte en el andén de la estación de esa misma ciudad natal la intersección de las agujas del reloj indica el lugar donde las líneas de expansión infinita son zurcidas y es en consecuencia el grado cero que determina la sucesión imparable de la pérdida gran parte de las niñas de mi generación recibíamos la primera comunión al cumplir los siete años o cuando alcanzábamos el uso de razón era entonces cuando nos entregaban el reloj que indicaba que el uso de razón supone el establecimiento de aquella dimensión del tiempo, basado en la angulación finita, que puede repetirse siempre que el reloj tenga cuerda y que indica la pérdida o captura del sentido
en su expansión
la pérdida continua que es el tiempo en su transcurso y que tú no deberías
perder o transcurrir
allá te las compongas
la intersección de las agujas o posibilidad para que los ángulos sean reales constituye la pupila del tiempo una pupila del tiempo es un corazón del tiempo son lugares que solo pueden darse en el lenguaje, son metáfora y pertenecen a (S); siempre que sigamos a M. que afirma que L. sostiene una promesa de significado
******************** la niña que corre feliz y recoge cristales en una arena blanquísima y Tú, que repites su gesto este recuerdo que se actualiza cada vez idéntico en su diferencia se diría todo los cristales pulidos por las olas una y otra vez contra las rocas ata hacer de ellas arena blanquísima las islas abriendo la boca de la ría al Atlántico la esmeralda de las aguas e incluso el muro granítico que cercó el arenal sobrevolado por tamarindos ancianos la niña y tú se diría vive ese todo acogido al auxilio de la pupila del tiempo de ahí que esa aparición no forme un collar de significación con otras pupilas todas las cuentas de ese rosario son idénticas y a la vez distintas eso dice esa diferencia, dice pero sí, dialoga con otras en expansión concéntrica como cuando una estrella cae sobre la tela de las aguas de un lago o las sísmicas que son mares de lava la rosa que tu cuello luce de rosas engarzadas no significa es reflexiva y otra y diríamos que ese todo es determinado y no determinado por los ángulos que en la esfera de tu muñeca señalan las horas más bien parece parece un ancla la pupila que obstruye la fuga del tiempo de los ríos que van y cantan never never never Exame de ingreso na academia platónica Aspirante: María Xesús Pato Díaz Cualificación: non apta Todo ángulo é a intersección de dúas liñas de sentido esta converxencia atrapa/zurce a expansión infinita do sentido M. sostén que L. afirma:
Le sens indique la
direction vers laquelle pode ser obxecto de presa
todo ángulo é unha detención/zurcido de sentido a promesa do sentido é o seu
propio rumbo
x (o sentido) non é unha metáfora non significa non é o significado x (o sentido) non é unha metonimia non é un referente x (o sentido) é a intersección entre (S) e (I) todo ángulo é a intersección entre a orde simbólica e a orde imaxinaria todo ángulo é a intersección entre a metáfora e a metonimia como función que aplicada a ambos
conxuntos (S) e (I)
dá como valor x, só se x non pertence nin ao significado nin ao referente un ángulo é un concepto espacial ***** Cando miras o reloxo o que ves é unha sucesión finita de ángulos que pode repetirse sempre que o reloxo teña corda, pila ou batería unha sucesión finita de ángulos xera unha esfera, esa que miras con nerviosismo crecente porque temes non chegar con tempo ao mostrador de facturación a moitas meniñas da miña xeración agasallábannos reloxos o día da primeira comuñón, sabíamos entón que podiamos ser puntuais ou non
que o bo funcionamento das horas dependía dos rubís os rubís son pedras preciosas que se asocian co corazón do tempo a intersección de dúas liñas de sentido que son un ángulo constitúe un concepto espacial esa medición espacial transportable determina o paso das horas; que poidas subir ao tren e ver desde o viaduto a túa cidade natal ou quedar na plataforma da estación desa mesma cidade natal a intersección das agullas do reloxo indica o lugar onde as liñas de expansión infinitas son zurcidas e é en consecuencia o grao cero que determina a sucesión imparable da perda gran parte das meniñas da miña xeración recibiamos a primeira comuñón ao ser de obra de sete anos ou cando acadabamos o uso da razón era entón cando nos entregaban o reloxo que indicaba que o uso da razón supón o establecemento daquela dimensión do tempo, baseado na angulación finita, que pode repetirse sempre que o reloxo teña corda e que indica a perda ou captura do sentido na
súa expansión
a perda continua que é o tempo no seu transcorrer e que ti non deberías perder ou
transcorrer
vai ti saber como te vas compor
a intersección das agullas ou posibilidade para que os ángulos sexan reais constitúe a pupila do tempo unha pupila do tempo e un corazón do tempo son lugares que só poden darse na linguaxe, son metáforas e pertencen a (S); sempre que sigamos a M. que afirma que L. sostén unha promesa de significado
******************** a meniña que corre feliz e apaña cristais nunha area branquísima e Ti, que repites o seu xesto esta lembranza que se actualiza cada vez idéntica na súa diferenza diríase todo os cristais luídos polas ondas unha e outra volta contra as rochas ata facer delas area branquísima as illas abrindo a boca da ría ao Atlántico a esmeralda das augas e mesmo o muro granítico que cercou o areal sobrevoado por tamarindos anciáns a meniña e Ti diríase vive ese todo acollido ao auxilio da pupila do tempo de aí que esa aparición non forme un colar de significación con outras pupilas todas as doas dese rosario son idénticas e á vez distintas iso di esa diferenza, di pero si, dialoga con outras en expansión concéntrica como cando unha estrela cae sobre a tona das augas dun lago ou as sísmicas que son mares de lava a rosa que o teu colo loce de rosas engarzadas non significa é reflexiva e outra e diriamos que ese todo é determinado e non determinado polos ángulos que na esfera do teu pulso sinalan as horas máis ben semella semella unha áncora a pupila que obstrúe a fuga do tempo dos ríos que van e cantan never never never |