demealaslanoche

Si ella duerme con el rubor trepándole en sigilo
al levante y al poniente de una boca entreabierta,
a qué cubrir con el cetrino pulso de venas azules lo rosado,
a qué taparle su sueño con esta mi manta de sombra.

Si laten las mareas en su corazón de cierva
y a horcajadas de una ola se le encienden comisuras,
a qué inocularle a ella la quietud de mi carne podrida,
a qué congelar la mueca de un abrazo embalsamado.

Son jóvenes sus lóbulos, su aroma, sus agudos,
su pecho se encabrita, naufragan sus rodillas,
yo repto a sus rincones, gangreno su inocencia,
las larvas de mis cuencas royendo su mirada.

Llegará mi muerte a estrangular su dicha,
a clavar mis ponzoñas en sus ganas,
lo oscuro de mi eterno a enturbiar acentos suyos,
ajar mi podredumbre su asombro aún intacto.

Así que no lloréis y deme alas la noche,
olvidad que algún día resplandeció su secreto.
Corrompa mi estertor las membranas de sus días,
fatigue su ternura, por siempre, mi cadáver.

Se ela dorme co rubor trepándolle en sixilo
ao levante e ao poñente dunha boca entreaberta,
a que cubrir a pel rosada co meu pulso cetrino de veas azuis,
a que tapar o seu sono con esta miña manta de sombra.

Se latexan as mareas no seu corazón de cerva
e dunha onda a carranchapernas acéndenselle comisuras,
a que inocular na súa a miña carne podrecida,
a que conxelar o aceno dun abrazo embalsamado.

Están mozos os seus lóbulos, aroma, os seus agudos,
espoldrexa o seu peito, naufragan os xeonllos,
eu repto aos seus recantos, gangreno a súa inocencia,
as larvas das miñas concas rillando a súa ollada.

Chegará a miña morte a esganar a súa dita,
a chantar os meus velenos nas súas ganas,
o escuro do eterno a enturbar os seus acentos,
murchar esta podremia o seu abraio aínda intacto.

Así que no choredes e déame ás a noite,
esquecede que un día escintilou o seu segredo.
Corrompa o meu estertor as membranas dos seus días,
fatigue a súa tenrura, por sempre, o meu cadáver.